Speechloos

Terwijl ik over een paar minuten mijn speech moet doen zie ik ineens een mannetje een microfoon met luidspreker installeren. Met een minachtende “psss...” bagatelliseer ik de aanwezigheid van het bakbeest dat daar op de tafel staat. “Nergens voor nodig, die paar mensen van deze afdeling spreek ik met lichtelijk verheven stem toe. Kunnen die Japanners met hun gefluister ook eens een keer wat leren.”, waarna ik me weer terugtrek achter mijn monitor. Nog geen paar seconden later valt het me op dat het wel erg rumoerig in de zaal is. Als ik van achter mijn monitor opkijk zie ik ineens veel, heel veel mannetjes en vrouwtjes in blauwe en bruine pakjes. “Hee...hoo...Wat is dit nu?” Als insecten zwermen ze samen rond het gastbrandertje op de camping op een te hete zomernacht. Een lichte innerlijke paniek onder mijn altijd stoïcijns coole uiterlijk slaat toe. “Wat the fuck is dit, komen ze uit de grond gekropen?!, waar de fuck is mijn speech?!, ik ga niet uit mijn hoofd in het Japans drie minuten lang over mijn leven lullen met voor mijn neus 120 Japanners! Normaal zitten hier 40 mensen maximaal! Waar de fuck is mijn speech, godverredomme!” Voor ik het weet sta ik met een microfoon in mijn handen. Zonder speech. Om het ijs te breken, zeg ik maar: “oehoeehh...(dit trillend)...takusan no hito ga imasu”, oftewel: “oehoeehh...(yusuri)...wat zijn er veel mensen”. Na me voorgesteld te hebben, gezegd dat ik uit Almelo kom en dat ik werktuigbouwkunde heb gestudeerd, vertel ik dat mijn zusje aan dezelfde universiteit studeert, maar zij doet geen werktuigbouwkunde, maar ze studeert bedrijfskunde. Dit wordt door het ontvangende publiek als hilarisch beschouwt (of dit uit medeleven naar mij toe is of dat dit daadwerkelijk leuk werd gevonden doet er bij mij niet zo toe) en ik voel me al vrij snel een stuk relaxter. Na nog een paar slechte “grappen” als “ik zou graag willen leren over Japan, Japanners, hun geschiedenis en cultuur, en oja, in het bijzonder hun drank” en “ik hoop dat Nederland en Japan tegen elkaar moeten in de finale van het WK, Japan is sterk, maar Nederland gaat winnen” waar wederom vol overtuiging gehoor aan werd gegeven, was ik echt op dreef en voor ik het wist stond ik in totaal vijf minuten te lullen over mijn leven in, voor mijn doen, redelijk OK Japans. Adrenaline werkt! De beloning was dan ook een meer dan degelijk egostrelend applaus waar ik in mijn kortstondige euforische toestand uitgebreid van kon genieten.

Dezelfde dag kreeg ik mijn opdracht voor de komende vier maanden. Wat ik zou gaan doen is (zie website, Aquillion 16) een model opstellen van de vibratie van dit apparaat. Op de foto van de website is een grote ring zichtbaar. Daar binnenin zitten een flink aantal apparaten die op hoge snelheid ronddraaien, om zodoende met behulp van x-ray-apparatuur een lichaam over de gehele doorsnede te scannen. Door de aanzienlijke massa en hoge rotatiesnelheid is er nogal wat vibratie. Daarvan moet ik eerst een simpel model opstellen om het gaande weg moeilijker te maken.

Die avond had ik een feestje van Toshiba, want onze afdeling was sportafdeling van het jaar geworden. Nu, Green Peace zegt het volgende over walvissen: “Whales are in danger the world over. They are threatened by human overfishing, pollution, destruction of their habitats and illegal trade in whalemeat. Many whale populations have never recovered since the ban on commercial whaling came into effect in the 1980s. Despite this, some countries are pushing for a return to commercial whaling.” En dat is nu precies wat ik gegeten heb. Best lekker, wel taai.