De illusies spatten je om de oren

Japanners hebben het zwaar. Ze kijken altijd vermoeid, zeggen altijd “Ik ben moe.” of dat ze het zwaar hebben en weten dit af en toe ook nog eens te ondersteunen met een zucht of een kreun. Dit duidt niet gelijk op een zwartgallige gemoedstoestand, mede doordat het natuurlijk gedeeltelijk met de culturele paplepel is ingegoten. Een beetje zoals Nederlanders altijd hun zin met “Ja, maar...” beginnen, terwijl ze het noodzakelijk niet ergens mee oneens zijn. Maar, inderdaad, per definitie word je natuurlijk niet vrolijker van deze wandelende Prozac-advertenties. Onze Japanse lerares en leraar gaan dusdanig ver door impliciet te beweren dat de levensstandaard voor de gemiddelde Japanner zuigt. Dit zou een aanleiding kunnen zijn. Japanners hebben bijvoorbeeld sterk de neiging om situaties pessimistischer weer te geven dan het in “werkelijkheid” is. Dit om de toehoorder niet voor onaangename verassingen te laten komen staan (of naderhand zichzelf niet). Veelal is een probleem moeilijk om van de oplossing nog maar niet te spreken. Een simpel voorbeeld waarbij dit schijnpessimisme (of echt pessimisme) naar voren komt is het weer. Als morgen de zon zal stralen met enkele wolkjes, dan trekt de Japanner een moeilijk gezicht en zegt dat het de ganse dag dichtbewolkt zal zijn. Indien het de ganse dag dicht bepakt zal zijn met hier en daar enkele buitjes dan zal een Japanner het niet schromen om het woord “zondevloed” in de mond te nemen. Dit is natuurlijk erg veralgemeniseerd en zwart/wit uitgedrukt, maar je begrijpt waar ik heen wil. Wij Nederlanders hebben er ook wel een handje van, warm is al snel te heet, koud is al snel te koud.
De voetbalwedstrijd ’s avonds met de Japanners was tot een kwartier voor tijd erg gezellig. Ik ben blij dat ik voor Hiddink was. Voor hen is na de eerste wedstrijd al een illusie uit elkaar gespat.