Wir fahren nach Berlin!

De eerste twee maanden van mijn Toshiba-stage had elke week wel een Toshiba-feest die altijd verantwoord werd met een of ander illuster excuus. Nagenoeg de gehele maand mei leek echter een drooglegging nabij te zijn. Aangezien de feestjes monotoon begonnen de te worden (ze waren echt altijd hetzelfde) was een korte pauze niet ongewenst, maar langer dan een maand zou reden tot zorgen zijn. De maanden juni en juli zijn echter weer flink volgepakt: twee standaardfeesten, Toshiba verjaardag, tweedaagse strand-drink-BBQ-festijn met 16 leeftijdsgenoten van Toshiba op “umi no hi”, afscheidsfeestje en mogelijk nog enkele andere aangelegenheden en dit is allemaal Toshiba-gerelateerd.

Op deze vrijdag is een welkomstfeest van een team werknemers die allemaal van departementsnaam verhuizen, maar niet van departement. Hier uw illustere excuus tot weer enkele uren ongegeneerd gedrag onder de Japanners. Mijn Toshiba-leeftijdsgenoten zijn niet van de partij maar hebben hun eigen feestje georganiseerd (reden: onbekend) waar ik mij enkele uren later bijvoeg. Het feest werd niet gekenmerkt door wanstaltig drankmisbruik dus was het een geschikt moment om plannen te smeden voor de volgende maandag, de dag dat Japan door Australië in de pan gehakt zou worden.

Nu bevinden zij zich in de volgende situatie. Ze wonen in een andere dormitory dan ik en die van hen is tien minuten van het werk. Op het feestje wist ik hen te overtuigen dat zij niet thuis in hun eentje achter hun televisietje moesten gaan zitten, maar de wedstrijd in de locale pub vlak bij het werk moesten kijken. Daar stemde iedereen vrij enthousiast mee in. De dag van de wedstrijd is echter een heel ander verhaal. De wedstrijd begint om 22.00 en is om 23.45 afgelopen. Ze zullen op zijn hoogst tien minuten later in bed liggen dan wanneer men verkiest voor het Remi-scenario. Niet geheel onverwacht was echter de respons op die dag "Ja, moeilijk, moeilijk, morgen werk.....zwaar, zwaar...moeilijk, moeilijk.” Zodra bij Japanners mogelijk het werk in het geding komt, wat in dit geval helemaal niet nodig is, deinst men erg snel terug. Geheel tegen de verwachtingen in besluit men uiteindelijk toch om het daar te kijken waar het het meest gezellig is. En zo zie je maar weer, elk vooroordeel heeft zijn nadeel.

Terug naar de betreffende vrijdag, na dit feest is er nog een derde ronde. Het betreft de openingswedstrijd van Duitsland tegen Costa Rica. In een Duitse school in Shin-Yokohama is een groot scherm opgezet en daar wordt met ongeveer 50 Duitsers, waarvan veel gezellig en dikbuikig en twee Nederlanders (ik en Tom van der Elst) veel bier gedronken. En hoe ga je dan aangezien je geen Henny Huisman bent onder de ongelovigen (oftewel verrader), inderdaad in het Oranje. Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik laveloos in een Mercedes ben gekropen om me naar mijn bed te laten deporteren.