Bijna net zo erg als de FEBO-muurtrekker

Japanners zijn vreemd (of wij zijn vreemd). De langer ik hier zit de minder ik ga begrijpen. De laatste weken ben ik veel onbeleefde dan wel onbeschofte Japanners tegengekomen (hoewel het nooit in verhouding zal staan tot de gemiddelde kroket uit de muur trekkende bezopen randdebiel in Nederland die zichzelf al vrij snel het recht toeeigent iedereen voor de bek te slaan die ook maar in zijn richting durft te kijken). Dat kan aan drie dingen liggen: ik doe nu mijn ogen open, ik ga langzaam aan wat nuances zien of toeval. Aan de andere kant: mijn baas kwam vandaag, gebaseerd op een maand oud gesprek, met speciale snoepjes aanzetten. Voor mij. En dat is tof. Dat betekent dat hij op een willekeurig moment de moeite heeft genomen in een speciale winkel op zoek te gaan naar de speciale snoepjes. Maar met zijn ingetogen, terughoudende omgangsvormen vind ik het nagenoeg onmogelijk om zijn persoonlijkheid in te schatten, net zoals dat van vele andere Japanners. Het dwingt je volgens mij om enige vorm van vooroordelen richting het individu zo lang mogelijk uit te stellen. Dit geldt natuurlijk ook voor de Nederlander maar daar is de indruk onvermijdelijk veel sneller gevormd. Ook heb ik nu veel gedaan met Japanners, veel gegeten, veel gedronken, veel gelachen, veel gesport etc. etc. Maar je komt er NIET tussen.