Lieve Verdonk, ter bevordering van de integratie moet je ze op het werk een presentatie over kamelen laten geven

Op verzoek hield ik vandaag een lunchpresentatie over mijn leven. Waar ik geboren en opgetogen ben, wie mijn ouders zijn, mijn zusje, mijn vrienden, mijn hobby’s, waar Nederland ligt en wat Nederland definieert zijn onderwerpen die een uur lang allemaal aan bod komen. Onder het genot van een o-bento, een rijkelijk gevulde luxe broodtrommel, maar dan met rijst en allerlei lekkernijen wist ik een uur lang in gebrekkig Japans (zeker die dag was het niveau heel magertjes) de zestien powerpoint-slides door te komen. Foto’s van molens, koeien, mijn ouders, zusje of vrienden lokte elke keer weer de sociaalgewenste enthousiaste reactie op (“Sugoi”, iets in de trend van “Fantastisch!”). Voor de integratie zijn dit soort zaken ten zeerste aan te bevelen.

17.55 op kantoor: -“Tom, over 5 min. begint het afscheidsfeest in de bar, kun jij er dan alvast naar toe gaan?”
-“Uhmmm...tuurlijk.”

Om 18.03 kom ik bij de Toshiba-bar aan waar de eregast en organisator van het feestje al plaats hebben genomen aan de eettafel. Na aangeschoven te hebben wordt mij gevraagd wat ik wil drinken die ik met “Een biertje, a.u.b.” beantwoord. Enkele stille minuten later staat er een literpul bier voor mijn neus. Nagenoeg een uur later, na meerdere gerechten te hebben gegeten en ongevraagd nog een literpul voor mijn neus geschoven gekregen te hebben, komt persoon nummer vier de zaal binnen. Al die tijd hebben we met zien drieën het feest draaiende gehouden. Ik word gebruikt als opvulexcuus, zodat elke work-a-holic uitgenodigd op het afscheid van de eregast zich net iets minder schuldig hoeft te voelen als hij of zij een uur later aan komt kakken, wetende dat er tenminste al één persoon zit. Maar dat vind ik niet erg. Integendeel zelfs. Nu een maand later sinds aanvang van mijn stage en een aanzienlijk aantal feestjes achter de rug blijkt het dat ze systematisch “te laat” komen. Meestal een uur na aanvang begint het langzaam binnen te druppelen en weer een uur later zit de stemming er goed in om weer een uur later allemaal richting huis te vetrekken. Dan wordt er door iedereen dertig euro gelapt, ongeacht of je slechts een soepje hebt gehad of er vanaf zes uur liep te schranzen, de baas betaald vijf euro meer omdat het verschil er moet zijn en mijn uitstaande bedrag wordt onder het motto “student” geheel kwijtgescholden of geminimaliseerd. Opvallend is dat ondanks de informele sfeer vrouwen van de afdeling een dienende rol blijven vervullen (juist nu duidelijk zichtbaar). Ze schenken het bier in voor de baas, ze springen uit hun stoel om servetjes te pakken als de baas bier omgooit en houden goed in de gaten of iedereen voorzien is. Hier zijn geen burka-praktijken gaande, maar toch zijn er een aantal dingen die mij nog niet helemaal duidelijk zijn in dit land.