Japan and I: The Chronicles

Voor de nog resterende maanden van mijn verblijf in Japan zal ik in deze blog mijn hart zonder schroom uitstorten over de geneugten, irritaties, feestjes, misverstanden, voedsel en al wat nog niet meer wat het japanse volk met mij wil delen.

vrijdag, juni 30, 2006

Een baaldag kennen ze hier niet

Mijn baas is ziek. En exact deze dag had hij enkele weken al vastgelegd om een ochtend vrij te nemen. Ondanks dat hij ziek is verschijnt hij om 13.00 wel op zijn werk. Hij ziet geel/groen en klaar om elk moment ter aarde neer te storten. Ik vraag hem hoe het gaat en krijg als respons dat het vanochtend erg was, maar nu gaat het prima. Enkele seconden later begint de nutteloze mededelingenronde en de nutteloze veiligheidsspeech. Mijn baas wankelt op zijn benen. Enkele minuten in de speech, terwijl ik ook wankelend op mijn benen sta, klaar om mezelf ter aarde te storten maar dan van slaap/verveeldheid, grijpt mijn baas naar zijn mond en rent als een gek naar de WC (maar dan ook echt rennen). Een half uur later is hij terug. De rest van de dag heeft hij naar zijn computerscherm lopen staren en zich erg ziek lopen voelen (en indien hij thuis zou blijven zou het hem een vakantiedag kosten). Dit en enkele andere redenen zorgen er toch wel voor dat ik niet sta te popelen om voor een Japans bedrijf in Japan te werken.