Zwoel en sencureel

De laatste tijd is het dusdanig vochtig en heet dat ik bij aankomst op kantoor over mijn eigen zweet dreig uit te glijden. Eenmaal aan het werk wordt het alleen maar erger aangezien de airco niet lager dan 28 graden gaat. Dit om energie te besparen, aangemoedigd door de overheid onder de campagne "Cool-biz".

In verder nieuws:
De baas van mijn baas vraagt of ik in mijn rapport ook mijn mening over de stage kan geven. Zo gezegd, zo gedaan. In het kort was mijn eerste gedeelte van mijn stage erg interessant en van potentiel hoog niveau, ware het niet dat het geheel al vrij snel gecanceled werd　door de verhuizing van mijn toenmalige baas. In de tweede helft heb ik een belangrijke nieuwe programmeertaal geleerd (altijd nuttig), maar dit gedeelte draagt de naam training en weet dit ook waar te maken. Nieuwe inzichten verwerf je niet, diepgang bevat het nauwelijks (een programmeertaal, hoe nuttig ook, kun je ook thuis vanuit een boek leren) en dus weet dit gedeelte het niveau van een Teleac-cursus als “Punninken in het Hebreeuws” nauwelijks te ontstijgen. Ofwel, je krijgt een opdrachtje, voor aanvang reeds rijp voor de prullenbak, je knoeit wat met de details en alles wat er om je heen gebeurt blijft een mysterie. Gedeeltelijk omdat mijn Japans natuurlijk ondermaats is en gedeeltelijk omdat je gewoon geen deel uitmaakt van de bedrijfsprocessen of projectprocessen (dat laatste is er in mijn geval simpelweg niet). En dat is juist hetgene wat boeiend is in Japan. Dagelijkse gesprekken in het Japans zijn goed te doen, zeker met een biertje en de gebruikelijke frankfurter wurst (je verwacht het niet, maar erg populair hier) en dan gespreksonderwerpen als vrouwen, voetbal of een andere sport, het weer, eten of andere culturele aspecten. Politiek etc. wordt weinig tot niet besproken. Zodra je op de werkvloer staat, naar een presentatie luistert van een ander of naar jezelf luistert tijdens je eigen presentatie wordt het allemaal wat moeilijker te volgen. In dat geval weet je dat het eventueel over een witte raaf gaat, maar je hebt dan geen flauw idee of deze nu wel of niet bestaat. Anyway, het in zijn geheel ontbreken van deelname aan een process binnen het bedrijf had ik als opmerking in het rapport geplaatst gericht op degene die zich daar verantwoordelijk voor zouden moeten voelen. De baas van mijn baas komt na het lezen van mijn rapport naar mij toe en vraagt of hij de het alineaatje goed begrepen heeft of in zijn woorden “betekenis is slecht?!” Dit beaam ik met enige nuancering door te zeggen dat er ruimte is voor verbeterpunten (ik las ergens in de krant dat je tegenwoordig zo “gebreken” noemt). Hij vraagt mij op indirect wijze of ik de passage kan verwijderen. Zoniet, dan lijkt het hem beter om er veel meer positieve punten omheen te zetten. Ik heb er nog een extra positief puntje ingezet aangezien over het geheel ik best wel tevreden ben over de stage (dus niet vanuit wetenschappelijk oogpunt). Misschien dat er nu mensen denken “Die jongen gaat op kosten van de staat, mijn belastingcenten, een dik half jaar in Japan zitten en hij is “wel tevreden”, ik lynch hem als ie terugkomt, verwaande nep-spleetoog!” en gelijk heeft u, ware het niet dat de gehele Japan-ervaring overweldigend, meer dan fantastisch was. Maar daar zal ik in mijn epiloog enkele lofzangen over neerkalken.

"Wil jij mijn vriendinnetje worden?"

****Disclaimer****
Mogelijk vrouw-on...vrouw-mindervriendelijke teksten
****************
Je moet je Nederlandse afkomst niet verloochenen dus als je het over vrouwen hebt, heb je het niet over “vrouwen” maar over projectjes, potentieeltjes en termen als “die is te doen” of “die lust hem wel”. Het leuke is dat als je deze platvloerse uitdrukkingen naar het Japans vertaald ze het ook allemaal begrijpen als ze het al niet gebruikten. Alleen de “ze lust hem wel” werd gecorrigeerd naar “ik lust haar wel”, waarna ik het weer corrigeerde naar “ze lust hem wel”, de nuance in het Japans is erg klein. Verder blijkt “die is te doen” niet een ondergrens aan te geven zoals in Nederland, maar eerder een klein domein met als ondergrens het minimale “doebare”. Wat wil ik hier mee zeggen? Dat weet ik ook niet.
Vorige week kwam Hirata-san naar mij toe, mijn drinkbuddy bij Toshiba (of eigenlijk een van de drinkbuddy-groep) en zei: “Kun je dat projectje van mij van een paar weken geleden nog herinneren?”
Ik: “Ah, dat potentieeltje?”
Hij: “Ja, die.”
Ik: “Vertel.”
Hij vertelde dat zij nu zijn vriendinnetje is geworden. Dat is een uitnodiging tot meer vragen en nadat ik vroeg hoe hij het geregeld had vertelde hij stoer dat ze een stukje waren gaan rijden, zonder bestemming.
Ik: “En toen?”
Hij: “En toen zijn we vriendje en vriendinnetje geworden.”
Ik: “Wanneer heb je haar voor het eerst gezoend dan? Toen een stoplicht toevallig even op rood stond?”
Hij: “Nee, we hebben niet gezoend.”
Ik: “Huh, helemaal niet?”
Hij: “Nee.”
Ik: “Hoe dan?” (Tot dit punt had hij zich nog onsterfelijk kunnen maken)
Hij: “Ik heb gevraagd of zij mijn vriendinnetje wil worden. En ze zei ja.”
Ik: “...”
Hij: “Misschien gaan we volgende week zoenen, als het aan mij ligt.” (De dude is ouder dan ik.)
Ik: “...”
Nadat deze “culturele baseball-knuppel” recht in mijn gezicht werd gemept zei hij dat dit voor veel Japanners de gebruikelijke gang van zaken is, maar er zijn natuurlijk uitzonderingen.
Nu zijn er twee opties mogelijk voor dit naoorlogse scenario uit Nederland.
De eerste is, hier gaat het om een prille liefde waarbij jongetje en meisje allebei verlegen zijn en geen van hen de eerste stap durft te zetten of nog wil zetten. Erg aandoenlijk.
De andere optie is minder romantisch van aard. Dat verliefd zijn, laat staan passie in een Japanse relatie niet noodzakelijk is was ik mij van bewust. Veel huwelijken zijn vanuit een zakelijk uitgangspunt, daarmee de weg naar stabiliteit en kinderen wordt geopenend. Ik had al vernomen dat ze gesprekspartners zijn geworden met tussenkomst van een niet-tastbare mediator, namelijk het populaire fenomeen ontmoetingsfeest (of “gookon”). Zo'n een aangelegenheid heeft alleen als doel het ontmoeten van een partner (voor korte of langere tijd). Vaak gaat men dan eten en drinken in een restaurant (eigenlijk de gebruikelijke gang van zaken in Japan, eten en drinken met anderen doe je niet thuis). De verhouding is dan 1 man op 1 vrouw en de groepgrootte kan uitlopen van knus klein tot banaal groot. Over de duur valt geen uitspraak te doen, behalve dat men binnen vijf minuten weer vertrokken kan zijn indien het visuele aspect Mogelijk geldt voor Hirata-san dat, na intensieve onderhandelingen, de zakelijke belangen van beide partijen nagenoeg coïncident bleken te zijn en geschillen overkomelijk, waarna men conform het wenselijke patroon de banden heeft aangehaald.
Cultuurverschillen lijken het ene moment nooit hebben te bestaan en het andere moment geldt dat voor cultuurgelijkenissen.

Wie in de kerstman gelooft is een eikel! Het is namelijk een vrouw!

De omgekeerde wereld. Normaal gesproken in een wereld vol tradities neemt de man de vrouw mee naar bijvoorbeeld een bioscoop of restaurant op een eerste date. Zelden tot nooit behoort een sportevenement hierbij tot een potentieel succesvol avondvulling. En een vrouw die een man uitnodigt voor een groots sportevenement klinkt slechts als degelijk materiaal voor een te modern sprookje. Niets is echter minder waar. Enkele dagen voor deze bewuste zaterdag kreeg ik een mailtje van een Japanse vrouw die vroeg of ik wat te doen had op deze bewuste zaterdag. En indien niet of ik dan zin had om met zijn tweeën naar een honkbalwedstrijd tussen de Tokyo Giants en Hanshin Tigers (een team uit Osaka/Kobe) uit de hoogste league in de Tokyo-dome te gaan. Die zaterdag had ik geen afspraak en anders was ie per direct afgezegd. Aangezien honkbal sport nummer 1 is in Japan en deze wedstrijd tot de toppers behoort, loopt menig collega van mij als snel hoofdschuddend door het kantoor met de gedachte “Waarom die buitenlander wel en ik niet?”. Voor mijn komst naar Japan had ik reeds een lijstje in mijn hoofd van zaken die ik moest hebben gedaan na mijn tweede verblijf hier. Dit zijn o.a. Kyoto zien, Hiroshima zien, Japanse vrouwen zien, Fuji beklimmen, ... , veel sushi eten, naar een sumotoernooi gaan en naar een honkbalwedstrijd. Van dit lijstje zijn er natuurlijk een aantal punten die onverzadigbaar zijn, maar aan de wensen Fuji bedwingen, naar een honkbalwedstrijd en veel sushi eten is nauwelijks tot niet voldaan. Overbodig om te vermelden dat ik dus erg erg blij was met deze uitnodiging. Overigens heb ik besloten om in de maand juli met steun van mijn Nederlandse bankrekening mijzelf de mogelijkheid te verschaffen dagelijks bij mijn locale overheerlijke sushi-tent te eten (die ik veel eerder had moeten ontdekken). Het aantal keer dat ik namelijk sushi heb gegeten sinds mijn komst in januari valt waarschijnlijk op twee handen te tellen. Precies eigenlijk indien je supermarktsushi niet meetelt. Verder zal ik in exact een week de barre tocht naar de top van Fuji maken.

De stadionplaatsen waren erg goed, tussen het honkbalpubliek was het erg sfeervol en hoewel de uitslag mij onverschillig laat, was de wedstrijd ook erg spannend. Kortom een hoogtepunt. En dit terwijl mijn date regelmatig haar Louis Vuitton-portemonnee trok om mij maar te voorzien in een niet aflatende toestroom bier. Eindelijk begrijp ik waarom vrouwen zich gebruikt kunnen voelen...oh nee, toch niet.