Japan and I: The Chronicles

Voor de nog resterende maanden van mijn verblijf in Japan zal ik in deze blog mijn hart zonder schroom uitstorten over de geneugten, irritaties, feestjes, misverstanden, voedsel en al wat nog niet meer wat het japanse volk met mij wil delen.

zaterdag, juli 01, 2006

Wie in de kerstman gelooft is een eikel! Het is namelijk een vrouw!

De omgekeerde wereld. Normaal gesproken in een wereld vol tradities neemt de man de vrouw mee naar bijvoorbeeld een bioscoop of restaurant op een eerste date. Zelden tot nooit behoort een sportevenement hierbij tot een potentieel succesvol avondvulling. En een vrouw die een man uitnodigt voor een groots sportevenement klinkt slechts als degelijk materiaal voor een te modern sprookje. Niets is echter minder waar. Enkele dagen voor deze bewuste zaterdag kreeg ik een mailtje van een Japanse vrouw die vroeg of ik wat te doen had op deze bewuste zaterdag. En indien niet of ik dan zin had om met zijn tweeën naar een honkbalwedstrijd tussen de Tokyo Giants en Hanshin Tigers (een team uit Osaka/Kobe) uit de hoogste league in de Tokyo-dome te gaan. Die zaterdag had ik geen afspraak en anders was ie per direct afgezegd. Aangezien honkbal sport nummer 1 is in Japan en deze wedstrijd tot de toppers behoort, loopt menig collega van mij als snel hoofdschuddend door het kantoor met de gedachte “Waarom die buitenlander wel en ik niet?”. Voor mijn komst naar Japan had ik reeds een lijstje in mijn hoofd van zaken die ik moest hebben gedaan na mijn tweede verblijf hier. Dit zijn o.a. Kyoto zien, Hiroshima zien, Japanse vrouwen zien, Fuji beklimmen, ... , veel sushi eten, naar een sumotoernooi gaan en naar een honkbalwedstrijd. Van dit lijstje zijn er natuurlijk een aantal punten die onverzadigbaar zijn, maar aan de wensen Fuji bedwingen, naar een honkbalwedstrijd en veel sushi eten is nauwelijks tot niet voldaan. Overbodig om te vermelden dat ik dus erg erg blij was met deze uitnodiging. Overigens heb ik besloten om in de maand juli met steun van mijn Nederlandse bankrekening mijzelf de mogelijkheid te verschaffen dagelijks bij mijn locale overheerlijke sushi-tent te eten (die ik veel eerder had moeten ontdekken). Het aantal keer dat ik namelijk sushi heb gegeten sinds mijn komst in januari valt waarschijnlijk op twee handen te tellen. Precies eigenlijk indien je supermarktsushi niet meetelt. Verder zal ik in exact een week de barre tocht naar de top van Fuji maken.




De stadionplaatsen waren erg goed, tussen het honkbalpubliek was het erg sfeervol en hoewel de uitslag mij onverschillig laat, was de wedstrijd ook erg spannend. Kortom een hoogtepunt. En dit terwijl mijn date regelmatig haar Louis Vuitton-portemonnee trok om mij maar te voorzien in een niet aflatende toestroom bier. Eindelijk begrijp ik waarom vrouwen zich gebruikt kunnen voelen...oh nee, toch niet.