"Wil jij mijn vriendinnetje worden?"

****Disclaimer****
Mogelijk vrouw-on...vrouw-mindervriendelijke teksten
****************
Je moet je Nederlandse afkomst niet verloochenen dus als je het over vrouwen hebt, heb je het niet over “vrouwen” maar over projectjes, potentieeltjes en termen als “die is te doen” of “die lust hem wel”. Het leuke is dat als je deze platvloerse uitdrukkingen naar het Japans vertaald ze het ook allemaal begrijpen als ze het al niet gebruikten. Alleen de “ze lust hem wel” werd gecorrigeerd naar “ik lust haar wel”, waarna ik het weer corrigeerde naar “ze lust hem wel”, de nuance in het Japans is erg klein. Verder blijkt “die is te doen” niet een ondergrens aan te geven zoals in Nederland, maar eerder een klein domein met als ondergrens het minimale “doebare”. Wat wil ik hier mee zeggen? Dat weet ik ook niet.
Vorige week kwam Hirata-san naar mij toe, mijn drinkbuddy bij Toshiba (of eigenlijk een van de drinkbuddy-groep) en zei: “Kun je dat projectje van mij van een paar weken geleden nog herinneren?”
Ik: “Ah, dat potentieeltje?”
Hij: “Ja, die.”
Ik: “Vertel.”
Hij vertelde dat zij nu zijn vriendinnetje is geworden. Dat is een uitnodiging tot meer vragen en nadat ik vroeg hoe hij het geregeld had vertelde hij stoer dat ze een stukje waren gaan rijden, zonder bestemming.
Ik: “En toen?”
Hij: “En toen zijn we vriendje en vriendinnetje geworden.”
Ik: “Wanneer heb je haar voor het eerst gezoend dan? Toen een stoplicht toevallig even op rood stond?”
Hij: “Nee, we hebben niet gezoend.”
Ik: “Huh, helemaal niet?”
Hij: “Nee.”
Ik: “Hoe dan?” (Tot dit punt had hij zich nog onsterfelijk kunnen maken)
Hij: “Ik heb gevraagd of zij mijn vriendinnetje wil worden. En ze zei ja.”
Ik: “...”
Hij: “Misschien gaan we volgende week zoenen, als het aan mij ligt.” (De dude is ouder dan ik.)
Ik: “...”
Nadat deze “culturele baseball-knuppel” recht in mijn gezicht werd gemept zei hij dat dit voor veel Japanners de gebruikelijke gang van zaken is, maar er zijn natuurlijk uitzonderingen.
Nu zijn er twee opties mogelijk voor dit naoorlogse scenario uit Nederland.
De eerste is, hier gaat het om een prille liefde waarbij jongetje en meisje allebei verlegen zijn en geen van hen de eerste stap durft te zetten of nog wil zetten. Erg aandoenlijk.
De andere optie is minder romantisch van aard. Dat verliefd zijn, laat staan passie in een Japanse relatie niet noodzakelijk is was ik mij van bewust. Veel huwelijken zijn vanuit een zakelijk uitgangspunt, daarmee de weg naar stabiliteit en kinderen wordt geopenend. Ik had al vernomen dat ze gesprekspartners zijn geworden met tussenkomst van een niet-tastbare mediator, namelijk het populaire fenomeen ontmoetingsfeest (of “gookon”). Zo'n een aangelegenheid heeft alleen als doel het ontmoeten van een partner (voor korte of langere tijd). Vaak gaat men dan eten en drinken in een restaurant (eigenlijk de gebruikelijke gang van zaken in Japan, eten en drinken met anderen doe je niet thuis). De verhouding is dan 1 man op 1 vrouw en de groepgrootte kan uitlopen van knus klein tot banaal groot. Over de duur valt geen uitspraak te doen, behalve dat men binnen vijf minuten weer vertrokken kan zijn indien het visuele aspect Mogelijk geldt voor Hirata-san dat, na intensieve onderhandelingen, de zakelijke belangen van beide partijen nagenoeg coïncident bleken te zijn en geschillen overkomelijk, waarna men conform het wenselijke patroon de banden heeft aangehaald.
Cultuurverschillen lijken het ene moment nooit hebben te bestaan en het andere moment geldt dat voor cultuurgelijkenissen.