Blauwe maandag-herinneringen

Vanaf 9 uur ’s ochtends gevoetbald met een zevental voetbalamateuren van Toshiba (ongeveer zelfde leeftijd). Een aantal zijn net in staat om de bal vooruit te krijgen in plaats van achteruit en een aantal weten vanaf een metertje of twintig de bal elke keer weer strak in de kruising te schieten. Aangezien ik nog in dezelfde topvorm verkeer als dat ik in mijn blauwe maandag-voetbalcarriere deed, voel ik mij genoodzaakt mezelf bij de eerstgenoemde klasse in te delen. Het voetballen is meer een sociaal gebeuren dan een wedijver vanwege het feit dat elke goedgeschoten bal vergezeld gaat met een uit het engels verbasterd complimentje (“gootu shotu!” of “naisu kipu”, deze geldt alleen voor de keeper) of elke foutgeschoten bal met één of meerdere excuses. Het doormidden beuken, sliden of een gepaste schouderduw behoort dan ook niet tot repetoire van de voetballende Japanner en na een aantal keer onbedoeld Japanners stof te hebben doen happen besloot ik het maar wat rustiger aan te doen. Ondanks het feit dat respect voor je medespeler altijd hoog in het vaandel staat was het grappig om te zien dat het “poorten” van een speler onvermijdelijk leidt tot kleinerende lachsalvo’s van de gehele groep, net zoals in Nederland. Na de wedstrijd uitgenodigd om, om één uur ’s middags, deel te nemen aan de derde helft (bier drinken), net zoals in Nederland. Uiterst vermakelijk.