Het kado-ire vrouwtje

Aangezien ik twee dagen hiervoor de kaarthouder, of in het Japans kado-ire, met ID etc. in de disco heb gevonden besluit ik vroeg in de ochtend mevrouw Tanaka een mail te sturen op haar werk (aangezien alleen dit adres bekend is). In een vijfregelig mailtje, kortstondig gecorrigeerd door een collega van mij doe ik de huidige situatie uit de doeken en vraag haar hoe ze het wil hebben. Verzenden. Elf minuten tijd gekost. Een anderhalfuur later krijg ik een aanzienlijker langer mailtje terug gevuld met excuses in nagenoeg de meest beleefde vorm. Dezelfde collega voelt zich geroepen om mij uit de brand te helpen, maar besluit tevens haar niveau van beleefdheid te willen overtreffen. Na een twintigtal minuten van heftig gegum en bij meerdere collega’s advies te hebben ingewonnen krijg ik een kladje terug wat niets op mijn origineel lijkt. Deze wordt wederom naar mevrouw Tanaka gestuurd. En dit verhaal gaat zo nog een paar mailtjes door (langer, meer tijd en nog beleefder) totdat er eindelijk een oplossing is voor de kaarthouder. Diezelfde dag verstuur ik het ding en drie dagen later heb ik een boekenbon, getuigende van ware opluchting van haar kant, in mijn brievenbus liggen. En hier gaat het pas echt los. Ik doe mijn verhaal bij mijn collega, laat de waarde van de boekenbon zien, hij reageert op de gebruikelijke manier van complete verbazing, grijpt naar pen en papier en begint, na wat steekwoorden van mijn kant, driftig te schrijven. Ik vermeld dat ik wel wat terug wil doen, misschien een koffie in Tokyo (had de foto op haar ID gezien en ga ook niet verhullen dat het hier een “potentieeltje” betrof). Al snel staan er meerdere collega’s achter ons mee te denken over de juiste formulering. Een half uur en vele consensus later kan ik op de verzend-knop drukken. Enige tijd later krijg ik een mail terug met niet een directe afwijzing danwel toezegging en de mail laat dus ook wat ruimte voor interpretatie over. Minstens zeven Japanners hebben de mail doorgelezen, erover gediscusseerd en hun interpretatie ervan gegeven in nagenoeg driekwartier tijd (ze werken lang, niet perse hard). Ook hier worden weer een aantal mails over en weer gestuurd, zorgvuldig geconstrueerd door veel van mijn collega’s (ik heb de te varen koers aan te geven, de rest doen zij). Op de gang word ik aangesproken of er al respons is op het laatste mailtje of tijdens de lunch onverwacht ondervraagt door een mij nauwelijks bekende collega over de huidige status. In het bedrijf staat het nu bekent als de kado-ire-affaire en er wordt mij dan ook dagelijks gevraagd wat de stand van zaken is betreffende het kado-ire-vrouwtje. Het roddelcircuit, voor mij compleet onzichtbaar, is hier i.i.g. sterk aanwezig.