Japan and I: The Chronicles

Voor de nog resterende maanden van mijn verblijf in Japan zal ik in deze blog mijn hart zonder schroom uitstorten over de geneugten, irritaties, feestjes, misverstanden, voedsel en al wat nog niet meer wat het japanse volk met mij wil delen.

dinsdag, april 11, 2006

"Hey!"

Ik vind het knap. Vandaag is na de lunch de verhuizing gepland. Aangezien 1 april het nieuwe belastingjaar inging veranderen mensen nu van afdeling, gaan met pensioen of moeten zoals wij vandaag hergroeperen vanwege het samenvoegen van bepaalde groepen. Opvallend is ook dat in sommige gevallen veel projectleden van een projectteam wisselen terwijl het project gewoon doorgaat. Mijn hypothese was dat een verhuizing van 80 man met computers en alles de gehele middag in beslag zou nemen. Om 13.10 ontstaat er een situatie wat op complete chaos lijkt en om 13.35 zit iedereen weer zwijgzaam achter de computer zijn of haar muis te beroeren. Hoewel zwijgzaam...Ik begin zo langzamerhand het idee te krijgen dat Toshiba ontsnapt aan verschillende stigma’s dat veel Japanse bedrijven opgelegd wordt door buitenstaanders (niet perse buitenlanders). Cliche’s (waar of niet) zijn vaak dat er een doodse stilte heerst, je superieuren aanspreekt in de meest beleefde vorm en dat je zelden of niet, voordat de baas vertrokken is, naar huis gaat (als hij tot 23.00 zit, dan zit jij tot 23.10, of je nu wat te doen hebt of niet). De stilte was er misschien de eerste paar dagen maar sindsdien is het eigenlijk eerder rumoerig (of ligt dit aan wat ik wil horen). Er wordt best veel gepraat, gelachen en hier en daar kom je ook nog wel eens een kortstondig hanggroepje tegen. Na het aanschouwen van en navraag over het feit dat werknemers wel, voordat de baas naar huis is, vertrekken bleken ze zeker bekend te zijn met het fenomeen, maar “dit gebeurde zeker niet hier”. De Japanse taal heeft onder normale omstandigheden drie vormen (dus niet als je de keizer op bezoek hebt) waarin men kan communiceren. De eerste is zeer beleefd, keigo genaamd (“Zou u mij indien u tijd heeft alstublieft even kunnen helpen?”), de tweede normaal beleefd (“Kun je even helpen, aub?”) en de derde wanneer je elkaar beter kent (“Hey...”). Nu worden bij veel bedrijven collega’s onderling aangesproken in de normale beleefde vorm (soms ook de zeer beleefde vorm). Op deze afdeling gaat alles echter zonder enige pretentie en wordt de baas of de baas van de baas die ook op deze werkvloer rondhangt aangesproken met “Hey...”.